Nga Luan Kalana
“JETA ESHTE JOTJA ./ 2-ODE E POEZISE
3-PARAJSA, /
4-DASHURI ME VDEJKJEN. …
“qeshu Rini ,qeshu,Bota eshte e Jotja” –
MIGJENI -Te njohin te gjithe,
mos u fshih nuse stoli,
fjale embel,goje mjalte,
e qeshur ne miqesi,
ne shpirt, ne mendje,
je ar i cmuar, flori, te duan,
te te mbajne ne preher si femij.
-Koha eshte e jotja,
jeta nuk njeh moshe,
dil nga vetmija
mos druaj,te gjtha,
fole e shkruaj,
gezoje jeten,
qesh e lodro,
je talent i pazbuluar,
shfaqu shperthe Gjeni.
-Mos pyet opinionet,
shkelmoi te keqiat,
ne kete bote te turbullt,
jemi “une dhe ti”
le te cajme perpara,
te hapim mjergullen,
horizonteve dielli vezullon
dhe ne perendim.
-Larg erresires,
zhduke,shkelqe ne drite,
je vullkan i pashuar,
digjesh ne zjarmi,
njeriu qe te do,
e di ti je engjell i gjalle,
je gonxhe qe cel ,
shkrihu ne dashuri.
2-ODE E POEZISE-
foleze Dashurie.
Ti erdhe papritur
si engjell ne jeten time,
sic vijne ne pranvere
zogjte shtegetare,
si dallendyshet qe ndertojne folete,
nen strehen e vjeter te shtepise sime.
Ashtu thurre folezen ne zemren time,
kendoje sonata, rubaira si kanarine,
c’ishte ajo kohe behar, stine ngrohtesie?!
Gjithe naten,vallezonim valse kenaqesie.
Diten zhdukeshe ne qiell me vetmine,
naten trokisje ne odat e zemres sime,
harroje gjithcka,vetem puthje e ledhatime,
humbisnin te dy,ne boten pa dhimbje.
Nje nate,pa erdhur e ftohta,
fluturove,ike, s’me the asnje fjale,
folezen boshatise, me le ”mantetin” e dashurise,
si postale, qendisur me lot,
me zjarmi vajzerie.
Andaj dhe qyqyja qe jeton pa fole,
kur kendon ,vajton kenge dashurie,
me folene boshe,ka mbetur jetime,
edhe poetet,si te cmendur shkruajne, .
per zemren boshe,poezi dashurie.
3-PARAJSA E DASHURISE
Kur flas me ty, ëndrrat marrin fluturim,
sa do larg të jesh, të shoh në sy,
dridhem si purtekë, zemra rreh më shpejt,
muskujt ngurtësohen, ngrihen përpjetë,
gjoksi vlon, afsh i nxehtë.
Dërgomë një fjalë, falmë një puthje,
në qeli më ka mbyllur kjo dashuri,
dhuroma zemrën, të të fal lumturi,
Mos druaj, nuk je ti, të flet shpirti,
je lule që çel, sirenë dil nga uji,
kërkon diell ti, do ngrohtësi.
Të ndjej, po digjesh,
vullkan që shpërthen,
fluturo, kërko liri, le të flasë trupi,
unë derdh mjaltë, afrohu në zgjoje,
falju parajsës, tretu në dashuri!
4-DASHURI ME VDEKJEN
Ne vogli kishim frike te shkoni nga varet,
kur isha Mesues ne rini Pogradec,
Moker, mu shfaq “xhind” ne varret,
si kecke kercent.,
Naten kur kthehesha nga shkollat fshatrave,
flakeroni si pishtare varet,
shpirterat e gjalle,
c’ishte ajo “alibi”,digjej fosfori i koskave si qiri.
-Kisha pare te vdekur ,ne arkivol “xhenaze”
te flesh me te vdekurit kisha lexuar e degjuar,
te flija ne nje krevat me vdekjen,s’do e mendoja. ..
Nata me afroji me te vdekurin ne nje shtrat,
ishim ngjitur ,nuk e di ,pse gjumi nuk me zinte,…
-Ne mengjes kur hapa syte,vdekja ishte mbi mua,
me puthte ,me perqafonte,s’me leshonte,
mbytur me foli : -”Mos u tremb,fjete natem me mua,
si shqerke, Ti me fale zemren ,
Une te dhurova ngohtesi,
trupi yt brenda meje,shpirti im ne frymen tende,
keshtu eshte gatuar kjo jete,
si Hena me Diellin, fjetem si dikur te dashuruar,
Une Vdekja -dhe Ti, u lindem dhe do te vdesim ,
bashke te Dy.”
