Dua të jem me ty e në ata sy ta shoh universin
Sonte merrma buzën të mos përpëlitem tokës
Dua me ty të ndaj fjalën, qeshjen e zënkën time
Sonte dua të të ndjej,
dua të të shijoj aromën pranë
dua të të prek me gjuhën e shpirtit deri në pafundësi
Sonte dua të gugat nëpër natën nën hijen e hënës
Dua të të përjetoj nëpër fijet e flokëve shprishur
Sonte dua hënën rrugës ta përcjell deri tek yjësitë
Në përqafim të më përkëdhelë rrezja e parë dritëhije
Sonte dua ta ndal kohën të kem një natë të rrallë
Dua drithërimën e zemrës t’ia ndal tiktaket
Sonte shkëlqimin e syve dua të kem fanar qiellit
Ah seç dua sonte të jem e paparë
Zjarr, yjësie
***
Sonte më lëni në dehjen e natës sime trazuar
Po, po, dua të ulërij e në qiell të mbërri jehona e zërit
Sonte dua të vallëzoj si e harlisur në mallin tim prush
Pas daulles djallit fatin t’ia mallkoj deri në pafundësi
Sonte dua fort të puth e kokën ta fërkoj butësisht
Dorës duke zbritur trupin ta lëmoj me afsh shpirti
Sonte dua dhomës të vrapoj si e çmendur duke qeshur
Deri sa për dritare shoh borë paska reshë bardhësi
Sonte marrë daullen të luaj, ta zgjoj nga gjumi qytetin
Ti s’bëre gjë për mua, por veç se për veti lakmove
Sonte përjetim i thellë seç në ëndërr isha zhytur unë
Të gjitha kujtimet pjesë-pjesë i grisa si gjethe i hodha
Ah seç të bartin ëndrrat det-qiell pa pra perëndimit tim
Po e them se vargjet paskan edhe krahë shtegtimi majave
Shkronjat seç po folkan, s’u bëkan thërrime brenda shpirtit
Poezi në vargje e të bukur tregim që rrëmben universin tim
IKONA E KËNGËS
(Nexhmije Pagarushës)
Kush tha se yjet shuhen qiellit të Dardanisë
Bilbili përhap kumtin e mirësisë mëmëdheut
Tingujt prekin aortën e zemrës së dëlirë
Zëri që i buzëqeshi si zog pipthave të qershisë
Dashurisë plotë begati shpirti përtej resh
Bebëza e rrezes së diellit këtë janar melodie
Ushqeu nota e fjalë në simfoni shpirti ndezur
Male e kodra të bukura mbush tinguj valsi
Në zërin tënd zgjohen ritmet e jetës universit
Legjendë e gjallë mbetesh në trungun e lindjes
Mos vallë të ftuan duartrokitjet e përhershme
Melodia e bilbilit rrugëve të kombit u derdh
Ngjyrat e zërit tënd dhembja e gjyshit trojeve
Bareshë maleve imazh i gjallë përjetë qëndron
E shkrirë në lotin e dhembjes syri qerpikut
A do të ketë Prishtina yje që ndrinë pa ty
Dhe shkuarjet e ardhjet e dallëndysheve
Zëri yt në gjerdan do prehet muzeve të poetit
Loti do pikoj nga qielli përtej diellit dritë Ikona
Për të freskuar ballin e bariut fushave të Pagarushës
Vallja e vajzave le të jetë trashëgimi yt bilbil i këngës
LIRINË TA DHASHË ME VETE
Të kisha njohur për njeri të tokës së lirë
Në shpirtin tim të admirova si dritën e diellit
Rrugë jetës u përpoqa e shumë mund për ty
bëra të ngritja në lumturinë e dëlirë gjithë dashuri
Dole të ishe djall me bisht prapa hijeve fshiheshe
U largova të urova të dua e përsëri mbeta hapur qiellit
Të dhashë me vete rininë e kopshtit tim si pisha zjarrit
Me djersën time bashkë të dhashë lirinë me vete shpirtit
Qetësi s’ke kur nga sytë e mi rrëmbeve diellin perëndimit ike
Si gjethe e vyshkur dridhesh në erë
përtej lakmive zhytur trishtimi
I lumtur s’je në botën e huaj
je burgosur në mëkatin e dashurisë
Lirinë time (tënde) s’do t’ia falje askujt
Asnjëherë deri në amshim
NË PRISHTINË ZEMRËS I FLAS
Kur vij në Prishtinë drithërime zemrës ndjej
Eci me nurin ballit përtej dritës më shkëlqen syri
Hedh hapat ngadalë pllakave mermeri rend takash
Aty shesheve shikime njerëzish të njohur takoj
Rreth shtëpisë aty, ku frymë marr si dallëndyshe
Pak më tej zbërthej një kohë të rinisë sime motesh
Studentë gjithandej zgjojnë nostalgji shpirtit
Në qytetin e dijes… fluturojnë ëndrrat rinore
Zemrës i flas në thellësi heshtje për vitet e shkuara
Te konaku për kafe shfletojmë kujtime të vjetra me miket
Nganjëherë më dalin melodi këngë të lehta buzëve
Ato që më shoqet e korit “Lyra” i këndojmë
Më rrjedhin vargje shpirtit si ujëvarë shkëputur mali
Me dëshirë do t’i ktheja në melodi Prishtinës sime
Gjallërisë së saj
Ndjenjat e fikura ndezur mallit tim Bukurisë plot dashuri i përkushtohem përjetësisht
E dritë mbushur qielli yjtë sa herë preku këtë tokë
NJË SERENATË
Neper nate dritë yjesh
Ndezin shpirtin e vetmisë
Rrugëve të shkreta e dehur
Një serenatë djeg qiellin
Diku larg dëgjohej kjo melodi
Vret qetësinë e natës sime
Në memorie kristalizohen tingujt
NESËR SHKOJ
Prapë po iku pa ty hije mbetur
Rrugë pa ty kryqeve të jetës
E ti një shkëndijë nga unë eshkë
Që djeg si shkretëtirë braktisur
Po fluturoj pa sytë tu qiejve
E buzën time kafshon ironia
Më dhëmb kjo ikje në pakohë
Kisha shkulur pengesat labirinteve
Në ty me fuqinë e lotit mbështjellë
Do rrugëtoj udhët e kthyera mbrapsht
Po marrë rrezet e diellit me vete
Ato që të shkëlqenin ty
Shpirti im
Si një portë plot magji valëve trazuar
Tronditjen tënde pret heshtja shpirtit
Për t’i lëshuar ëndrrat në fluturim
Mbështjellë në shtegtime të bardha
Me këngën që fle në zemër e bënë dritë
Përtej natës në shqetësime si rrufe djeg cakun
Në përbindëshin tënd flinte fytyrë njeriu dehur
As magjitë me qetësinë hyjnore nuk të njohën
Askush s’do të mundë ta zbërthejnë qenien
Nuk i tubon dot era të tilla ndjenja misterioze
Shpërndarë vërdallë luftërash brenda vetësisë sime
Herë lartësive qiellore herë fundit të detit i përplasë
Se çelësin e dashurisë nuk ta pata dhënë me e vete
Peng burgosur ne muzën time shpurriti etjen e shpirtit
E nesër shkoj përtej qiejve në udhën e panjohur hijeve
