Ditën kur t’i mbyllë sytë
e dheu t’më merr në përqafim
kujtoni fjalët nga vargjet
e mia
shpirti im do të jetë përherë me ju
sytë e mi të dashnisë e pikëllimit
do t’ju ndjekin pas hije saherë të
merrni frymë e të kolliteni
Dheun mbi varrin tim
mos e lani me lotë
më mirë qeshni e këndoni
pini nga një dolli vere
për kohën kur jetën e gëzuam bashkë
shkujdesur rreth sofre
mos ofshani kurrë
për bukën që gjithmonë
e ndava me ju mos kërkoni
shpjegim ishte sonetë shpirti
uni im dashni e pelim
dhe një trohë gëzim bohemie
thartuar shekullit vetmi
Nëse bënë ftohët acar
e borë bie mos u ndini keq
ikni se nuk do të hidhërohem
Kam fejtur edhe më parë
prapa grilave kthinave akull
jam regjur me mpirjen e këmbëve
lojën me “stenica” e mësova aty
vuajtjen e dashnisë për njeriun
ma mësoi jeta
nuk e ndërroj me asgjë
me asnjë diademë froni
Kujtohuni që shpirti im
rebel nuk fle asnjëherë
në harresën e rehatisë
largë klithmave të vegjëlisë
që vodhi gjumin nga sytë e mi
gjithë jetën
në terrin e gropës që ha mishin
e eshtrat thërmonë
vetëm kufoma ime do t’ pushoj
shkrirë pluhur me dheun e tokës
së ujitur me gjak e njomur me dashni
fije të reja lirie palca e vargut tim
paska ikur Mileniumi i RI
do rilindet në një Herkul tjetër
një vajzë me kaçurrela të verdha
si dje e sot grua rebele e boheme
një shtatore grunore vargjeve
që nuk u ligshtu burrnisht
asnjëherë tryezave mondane
as sofrave shkëlqimit të rrem
për t’ia tkurrë gjymtyrët atdheut
sakatosur ngushtë lëkurës se vetë…
