Nga: Vladimir Muça
Unë, që përpëlitesha ndër shakujt e vetvetes, nuk erdha në mesin tuaj, se desha të isha si ju, as të garoja si flokët e borës mes një shiu të përhimtë. Ishte një ditë grierrët, kur kujt e lodhur i kish marrë zulma e erës në kurrizin e saj, ashtu të pllangosur me plagë.
Boritë e murgjëve budistë, si në mbytësirë, nga lindja, sillnin tingujt e zvargët si në të qarë. Mes zhaurimës së dallgëve nga perëndimi, thellë detit bunacë, dëgjohej një melodi si të ishte e brymtë.
Tej xhamave të zgjyrtë binte një shibaltë e hirit vullkanik. Me sa dukej qielli po qante çvoshkjen e pancirit të mugëllimit, qanin dhe pishat e moçme , rrëke lotësh derdheshin degëve të kuqërremta të panjave, si në një mjegull të grisur nga një rreze zhgënjimi.
Dhe ne po jetonim në një teatër absurd, ku një pjesë e mirë krijuesish “profesionistë” në biznesin librar e kanë të qartë se rrolet luhen në teatër, ndërsa llogaritë mbahen në blloqe. Dikur, larg ditës së sotme, në “revolucionin kulturor”, ku çdo gjë turbullohej që të nxirrte në pah kthjelltësinë, si kjo ditë që solli shiun në dritën e zymtë të vegimit. Shiu i përngjan gjakut të gatuar me hirin e kufomave, djegur në krematorin e mendimit.
Grindesha me vehten. Mos vallë kish plasur lufta kozmike..? Sa herë mes jush kundërshtitë marrin zjarr, mua më kujtohet porosia e tim eti: “Se arroganca dhe krenaria janë krijesa të djallit, kjo në çdo çast s’duhet harruar kurrë.”
Në shuminë e rasteve, ndër miqtë e mi, këto kundërshti i ushqen xhelozia ndaj njeri – tjetrit. Ajo është një barishte e keqe, që rritet në zemër dhe që i vyshk lulet, nuk i len që të lidhin frutin e tyre të shëndetshëm. Mendja e kthjellët dhe e shëndetshme sjell suksesin, kurse zemra lumturinë.
Ishte shkurt dhe siç thonë shkurti, si ka emrin është i shkurtër dhe me acar; por për dreq të mendimeve, të cilët si gjarpërinjtë erdhën zvarrë dhe sot që jam mes jush, në mjedisin e fjalëve tona, ndonëse duke çaluar nga lodhja e një rruge të gjatë, në pavetëdije eci zvarrë. Gjithçka vjen me fraqin e acartë, me stërkala shi gjaku, përzier me borën e hirtë që bie shtëllunga- shtëllunga, si një e çoroditur shtampë me lajmet e një kronike të zezë.
S’kam shumë që ndodhem në mesin tuaj, e di se njerëzit njihen ndër vite, por besueshmëria ka kohën dhe çastin e vet, ka si të thuash periudhën e inkubacionit. Erdha në mesin tuaj miq të mi letrarë, kapur në jelet e atyre që nuk patën guximin ta shohin lakuriq minotaurin e mendimit të ri, por mbanin veshur xhoken e zhultë të Haxhi Qamilit, me thirrmën e kahmoçme:”Dum babën, dum babën “, por në një aliteracion të ri.
S’kisha si të mbijetoja në këtë shakullimë pa ju o njerëz të mirë, pa mendim të lirë. Shumë nga ju edhe janë lënduar nga e kaluara nga që nuk i’u hapi portat. Në qoftë se jeni i lënduar aq shumë sa nuk dilni dot nga mjegullnaja juaj, ka ardhë koha që ta hidhni në lumë atë lëndim e lereni që ta marrë rrjedha.
U futa në mesin tuaj, se doja të ndaja me ju çdo prekje të ajrit, të thyeja pancirin e shpirtit tim. Miq të mi, arti që mendoni të krijojmë me dhumtinë e fjalës, kur bëhet me sinqeritet dhe çiltërsi, është i përjetshëm! Vdekja e gjithësecilit është e përkohëshme, në materien e re librare mbetesh në histori. Sot më shumë se kurrë duhet vënë mendja në punë e gjuhën ta çosh me pushime.
Nuk erdha me dëshirën time, por më solli tingulli i hingëllimës të mëzit të shpresave që si pegasi kalëronte mes jush, në krahë erërash të perëndimit. Unë u gjenda jo rastësisht në cepin e këtij lokali me ju si qiraxhinj, shaluar mbi kurrize erërash, në atë qoshkun nga ku ngërthenin debatet në kacafytje, ku mund të zgjonim dhe hardhucat e gjarpërinjtë, tashmë me dhëmbët helmues të atrofizuar.
Por sido, gjarpërinjve me gjuhën gërshërë, në sy sërishmi i bubrron frika e thyer si me magji. Nën pishat e kahmoçme nga i pandalshmi shi, dheu është bërë si një bukvale sterrë në të zi; habitat [për insektet me dy apo dyzetë këmbë qoftë dhe i sojit njeri. I trullosur nga ligjet e evolucionit, dënglat e myftinisë e të “Shën Prokopit”, njeriu mendëson se i ngjan edhe insekteve, ndaj fillon të sillet si insekt brumbull, me atë topthin e jashtëqitjeve, duke thithur gjakun e asaj letërsie.
Vonë e kuptova se kjo bashkësi e re, në këtë pluralizëm krijues ishte një absurd i pafe, ku dhe dosa pillte me shumi jashtë ligjeve pa fre. Në këtë katrahurë mjegullnaje po shuheshin yjet lart në qiell; një natë lakuriqe po më mbështillte si me magjinë e një shtrige.
Sogjet si ndjenja ime, me lakuriqësinë e gurtë po rëkëlleheshin tëposhtë në “ shkallën e të humburve”. Ndoshta disa miqve këto mendime u vinë si të hidhura. Unë u them me shpirt e zemër: “ Më dëgjo mirë babaxhan, mund të jesh, apo mund të mos jesh, unë jam ky që jam, me çiltërsi “.
Ndoshta ne, të dashur miq nuk mund t’a ndryshojmë botën, por mund t’a bëjmë atë të lëvizë. Misioni ynë, me gjithçka të shkruar është që të ndikojmë që ajo të ndryshojë. Ka gjasa që gjithë miqtë, që vinë në këtë rodeo, duke ndarë trishtimet, egon, antimirësinë, lakminë mbi kurrizin e një demi që shumëkush e quan letërsi.
Po letërsia s’është demi i rodeos. Ajo ka tagrin të rrëzojë muret e ndasirave, mes krijueve e njerëzve, me mirësi.
