Nga Dije Lohaj
Ka qenë e çuditshme
Dashuria ime për atdheun,
Ka lindur para atdheut,
Para qenieve të gjalla të tij.
Aty u linda,
Aty gjeta të gjitha anët e tij,
Aty zemra më pikonte helm
Ku lashë gjurmët e mia të para,
Atdheu, këngëtari im!
Një mal,
Një lis i tharë
Nga zinxhirët e tradhtisë.
Një gjeth i thurur kurorë,
Rrotull lisit kërkon rrënjët,
Po ashtu rrotull,
Qajnë shpendët për foletë e dheut.
Lotët ujitin barin mbi varre,
Dallëndyshet nuk shtegtojmë më,
Me zë kukuvajkash qajnë dashurinë,
Thonë dheu i spërkat me rikthim,
Thonë qielli i ka zili,
Thonë foleja që loton,
Thur vargje e histori.
Atdhe,
Sa ka qenë e çuditshme
Dashuria ime për ty,
Me tërë mikrothesarin kolosal,
Që kishe e ke.
Atdhe!
Pashë kokën tënde, atdhe!
Më mbulo rëndë
Sa me ujë,
Sa me dhe!
