Po munde
Vallzo piklave të shiut tim po munde
teksa ato luajnë me erën trembur
zënë në befasi me përtesë ikin
rrugës pa kthim lumenjë treten
pikojnë damarëve të tokës
ngadal zbresin mbi sytë e tu
që u mbyllën dje
shkundu nga gjumi i përjetësisë
vallëzo mbi purteka liqenesh derisa
pulbardhat ende janë aty
dua ta prekësh dhimbën e harrimit
shijen e vetmisë n’ gzhojën e dremitjes
mos e prano braktisjen zgjohu
pa ikur dita a dielli prapa muzgut
dritaret e syve të mi nuk janë
copëza t’ thyera xhami që dikush
mund të gërvishet ecejeve shkujdesur
as pluhur që shiu e tretë baltës
a kallinjëve gjelbër ku gjinkallat
lajnë sytë pas shiut nga frika e dergjës
janë veshur me heshtjen e kurdisur
Jashtë vera e mërzitur i bënë ledhe shiut
nga mordja pandemi
lotët nuk i ndali qiell tash sa ditë
trishtuar për lamtumirën pa fjalë
qanë me dënesje mbi çatitë e shtëpive
drunjtëve aleve t’ shesheve me nge
jeta shpejton t’i zë andrrat e mijërave
dje e nesër zhdukur nga shikimi
diku n’ globin tokësor
vallzo po munde edhe n’ shi për njeriun
fantazmën dashni…
