Nga Gani Sadiku
Deklarata e ambasadorit turk në Beograd Mehmet Kemal Bozay se populli serb mundet më mirë se çdo popull tjetër ta kuptojë dëshirën e popullit turk për të ruajtur unitetin dhe integritetin e vendit të tyre, tregon kahjen që po merr politika turke në raport me shqiptarët. Gjatë historisë gjithmonë politika turke ka qenë pro serbe, por çështja ka qëndruar se shqiptarët kurrë nuk kanë arritur që ta kuptojnë një orientim të tillë, dhe gjithmonë përshkak të fesë, kanë pranuar faljen e tokave, dhe asimilimin e tyre. Marrëveshja e shpërnguljes së madhe nga trojet shqiptare e viteve 1860 nga sanxhaku i Nishit, dhe ajo e vitit 1939 nga trojet etnike të Kosovës, ishte një marrëveshje e fsheht mes Turqisë dhe boshtit pansllav me seli në Moskë. Në kohën e gjenocidit më të tmerrshëm serb ndaj shqiptarëve, kur nga Sanxhaku i Nishit shqiptarët u detyruan t’i lënë tokat e veta, pothuaj se 60% e shqiptarëve kishin pranuar të shkruhen me përkatësi turke. Duke mos e ditur se Perandoria Osmane ishte në shkatërrim e sipër, dhe nuk e kishin kuptuar sherrin turk, ata e humbën edhe simpatinë e perëndimit në atë kohë, dhe nuk gjetën askund mbrojtje si turq të shkruar, pos në shkretina Beduine të Konstandinopolit, prej nga edhe ngelën sot e asaj dite, të asimiluar e të tradhëtuar.
“Turk e shka, janë një vëlla” dhe vërtet po më dhimbsen ata ideologët e famshëm të wehabbizmit, që u duhet të kthehen tani me Rusi e Serbi, pas babit ty tyre Erdogan, dhe po ashtu lutjet e tyre gënjsshtare t’i mësojjnë në gjuhët sllave.
