Qyteti im i humbur sot
Mars 2018
Me borë ia behu pranvera
sy t’ mjegulluar kërkonëj diçka
të humbur dje
ah as shtëpia me dritare të vogëla
qenka ma aty
as furra e bukës me qeremide zgjyrë
shpirtit ju shembën gjymtyrët
nga dhimbja
copë, copë thermia
kujtimesh u përplasën n’mua
kohën jetuar kurrë bashkë
me pikëllim
e mora plumb në valigjen e rrugëtimt
zbrazët për ne
asgjë piptinë rrugicave me kalldërmë
e vrarë nga harrimi lotët ia fshiva
fytyrës
prapa qelqeve të mia sot
të gjeta sërish ulur
nën degët e blirit si dje
me kokën mbi krahun tim
symbyllur pëshpërita
fjalët e tua si një lutje
“ti je arsyeja pse unë jetoj!”
Përmes kësaj nate më merr
po munde tutje viteve që ikën
në përkdhelje flokësh
m’i kthe buzëqeshjet
t’ia zhdavarisim terrin nga sytë Prishtinës
pa fjalë e ngashërim ta festojmë
ditën kur u njohëm
shkundu nga dheu
e më liro nga frika
më kthe aty ku të humba dje
kam etje për pranverën e ikur me shi
e qytetin tim t’humbur sot…
Tash jeni rritë sërish kurrizit të thyer
etshëm jeni kthy n’gzhojnë qe i takonit
dje e nesër gjithë shekullin e jetës
Dhimbat as tmrret ikjeveve bashkë
ua prishën rehatinë
as sytë e mbyllur dhunshëm të 15000
viktimave ua shuan terpinë
harruat qe vrasjet dje ishin klithmat
e atyre që pafajsisht u ndanë nga ne
edhe ata e dashuronin Lirinë si dielli tokën
e ju festoni pranverën u këndoni luleve
blerimit që kurre erdhi bëshëm nder ne
as nesër kaluar mbi këmbët e huaja
Muzgjeve n’sketerrë tkurrur në zezonën
e kasaphaneve netëve pa gjumë
pak mote më parë kur ne ishim miq
ishte me bukur kur t’pandarë hanim
tharmin e pelimin tok
një idlë paqeje shpritërore
lehtë i gëzoheshim çastit
një kafe ëmbëlsi ishte dita
duheshim me shumë se sot e thjesht
si vesa a bryma mbi bar pa pronësi
e tash sërish lakuriq u kthyet në lëkurën tuaj
egonë e llojit që ha Njeriun
përtypë sofrën e popullit
braktisur në dergjën mllefit shtrojave
copë – copë arnuar keq strehëve të varfnisë
Atyre s’kanë çka u duhen andrrat
një blasfemi tmerrësisht e bukur
që veç zoti e soji e di
ngadal po e mbyll dritaren për ta ruajtur
kujtesën nga myku i harrimit dhe nuk dua
sonte të fle
një solidaritet me “Poemen e mjerimit”
në diten a Festën e Pranverë po e shijoj
ngeshëm në paqe me vetëveten…
