Po bëhen katër vjet kur poeti i Kosovës, Ali Podrimja, poeti i hartës së grisur të atdheut në qytetin Lodeve të Francës, la botën e vdekatarëve të rëndomtë, për të kaluar në përjetësi
Nga Ilire Zajmi
E quajtën poet të Panteonit letrar shqiptar, të tjerë “Ali Shën Pagëzori”, zëdhënës shpirtëror të Kosovës, poet të rangut evropian, zëri i poezisë shqipe jashtë vendit, krijues vargjesh elitare, shëmbëlltyrë poetike e etnisë, zë lirie nën qiell robërie… Poezia e tij e përkthyer në shumë gjuhë të botës kishte kryefjalë Atdheun e tij, Kosovën, të cilën ai e njihte më mirë se kushdo tjetër. I çmuar për vlerat artistike të kultivimit të poezisë bashkëkohore nga kritikë, shkrimtarë, studiues, gjithandej në vend, Evropë e botë. Për të është shkruar e do të shkruhet në vazhdimësi. Nuk do të shkruajnë vetëm njohësit e veprës së tij elitare, por do të shkruajnë edhe të njohurit e të panjohurit, shkrimtarë, kolegë, miq, edhe ata që janë rritur me poezitë e Lum Lumit. Katër vjet pas vdekjes së tij kujtoj bardin e poezisë, duke ndërmendur udhëtimin e fundit të tij. Një udhëtim shumë i dëshiruar, i përfolur me dhjeta qindra herë në bisedat tona miqësore në bufenë e Radio Kosovës, ku shiheshim thuaje çdo ditë. Aliu kishte qenë në Festivalin e Poezisë në qytetin e Lodeve të Francës edhe dy herë të tjera. Lumi ishte kryefjala e tij gjatë tërë udhëtimit për në Lodeve. Ndihej krenar se do të përfaqësonte Shqipërinë. Krenar se do të lexonte vargje për Kosovën, në mesin e 50 poetëve nga 24 vende të Evropës. I gëzuar se së shpejti do t’i botohej një libër i ri në gjuhën frënge. Do të nënshkruante kontratën për librin me botuesen e tij, më 18 korrik. Ali Podrimja u paraqit vetëm një herë me poezitë e tij para artdashësve francezë te sheshi “Ura romake”, në Lodeve.
Tingëllon si makth lajmi për vdekjen e njeriut, poetit. Vdekja e Mixhës, me të cilin erdhëm bashkë nga Prishtina për të përfaqësuar poezinë shqipe në Francë ishte krejt e papritur dhe tmerrësisht befasuese. Poeti i madh shqiptar Ali Podrimja u gjet i vdekur në dhe të huaj, i vetëm, në një pyll të izoluar, me një tufë lule në duar. Në vend të paraqitjes së tij me poezi, Festivali organizoi homazh për vdekjen e tij të mistershme. Por as ky njoftim kobzi nuk më bëri të besoj vdekjen e tij, mua që më ra hise të bëja udhën e fundit me të. Ali Podrimja vdiq ashtu si jetoi. Poetët, ashtu si perënditë, nuk vdesin kurrë.
