Jeti- mes
Ti të beheshe si ne, ne beheshim Ti
Bukurezë
baban ta vranë në prag të shtëpisë
e nënë e mjere
ish stolisur nuri nga kohe shtatzanie
mbaj mend: erdhe ti në jete me të qara e lot,
Sykalter , oh të ngjante gjithe kaltërsi e detit
ishte në ata sy
Fytyra shëndriste prej bardhesisë
Nëna të soli ne jete mes dhembjeve e stuhisë
te solli ne jete dhe zemerthyer iku, shkoje…
Jo pse s të dëshiroi, por koha ishte ashtu
mbi gruan e ve, leshonte rrufe, leshonte gurë
ajo iku plot dhembje e lotë
e thyer në kete botë…
E ti …
Nje det kaltërsi vogelushe mbaje ne sy
ah ç dhembje ndjenim kur mbete jetime-pa të dy…
Dorë e ligë – lule nuk mbjell, oh, ç llahtari
Llahtari..
Bukurezë do të quaj , se mbijetove
menxyrave të kohes u bëre ballë
Gjithë farefisi mbi atë dhembje, lëshonin dashuri
Toka rrotullohej e rrotullohej
Vitet vanë e vinin
Dielli lëshoi rreze edh e për Ty
u rrite Lule sykaltër e pafajshme,
Ti qe meritoje një oqean dashuri
Tani pas vitesh
syte e kalter-qe ishin oqean i turbulluar
duken valëze e ngrohtë e qetë
oh, buzeqeshja jote vogëlushe
një çerekshekulli më pat ndjekë
Mos u habit
here vaje-here buzëqeshje është kjo jetë
Tashme u rrite, Bukurezë..
ngjan në një Princeshë
Dore e jote e bardhë nënshkruan fatin vet
Here-here me ngjan se dielli lind veç për ty
Sa bukur qenka kur mbijeton stuhinë
E jetimes i fale ngrohtësi
mbi dhembje pak dashuri
Mora ngjyrë nga lot i syrit tënd
qe poeme ime për ty sykalteroshe
të shkoj në çdo vend
Bota gjithandej ta kuptojë
se kur mbi zemren e lenduar mbjellë dashuri
s ka si të mos lindë dielli
jeti-me edhe për ty.
