Nga Aurel Desareti
Pra, ngjarjet ditore përsëriten në gazeta të ndryshme, kuptohet, me dallime të holla, diku edhe shumë të trasha. Varet prej profesionalizmit dhe karakterit të gazetarit, mirëdashjes apo keqdashjes ndaj vendit dhe popullit që e informon apo e manipulon. Por shqiptarisë i nevojiten edhe shkrues të profesioneve frymëzuese/udhëzuese, që janë të kualifikuar të “zbulojnë” fshehtësitë dhe mundësit e trurit, aparatit qendror. Udhëzime-rekomandime se si të bëjmë diçka pozitive për vete-shoqërinë.
Dy shtetet shqiptare dhe trojet tjera gjenden në një situatë shumë dramatike (sidomos shteti amë) edhe për faktin se ne mesatarisht nuk kemi mediume profesioniste dhe të lira, as atje as në diasporë, me disa përjashtime nderi. Praktikisht, popullata është në terrin informativ, sepse përafërsisht kudo ku hynë dezinformohet me gjysmë të vërteta (nga pronarë të mediave dhe shkrues-folës me konflikt interesi), ashtu që qeveritarët dhe politik-bërësit analfabet-hajdut veç 30 vjet qëndrojnë në krye të shtetit; të njëjtët dylberë-fodullë, vetëm i ndërrojnë “vendet e punës”. Derisa në gjithë rruzullin tokësor, pothuajse të gjithë personat në postet më të larta të shteteve përkatëse kanë vdekur apo nuk janë më në politikë, në trojet tona sillen e mbështillen të njëjtët kalbësira, të cilët mendojnë se shtetin (vendin tonë të përbashkët) ua kanë dhuruar prindërit si trashëgim familjar, prandaj janë në gjendje të nisin edhe luftën civile nëse dikush ua kërcënon karrigen.
Mënyra se si njerëzit veprojnë zakonisht është rezultat i trashëgimisë gjenetike, edukatës familjare, ambientit, qëndrimeve, mendimeve dhe dëshirave.
