DHNAKE PA KRAHUN TËND
(Sevdije Ahmetit)
14 nëntor 2017
E rëndë erdhi kjo vjeshtë mike
m’duket sikur dje ishte dita
kur ti shtegtove n’pragun tjetër
e me vete more një mal hidhërim
heshtjen plumb
për namin e vrarë me pahir
Ah nëntori me qiellin plot re
fort po ma trazonë mallin
n’ shpirtin e thërmuar n’grimca atomi
veshur jam sot me shijen pelim për ty
e zemra po m’djegë
përcëllim deri n’rrënjë flokësh
nata pa gjum n’sy dhimbje
më shkundi nga harrimi
kurrë i fjetur
Si u bë kështu që na le n’tatpjetën e Shtegut
t’Abrahamit vetëm për vetëm
kaluar krahthyer mbi vetminë
idhnake pa krahun tënd
deri te caku nesër shoqe
Ua sa kam mall për zërin tënd
për çastet bashkë në përdhese
ku hanim bukë nore gatuar nga duart e tua
kapërdinim bashkë lotët e gazin me një kupë
me pak djath, pak t’ngjyem në një pjatë
dhe flisnim me orë të tëra
për Kosovën tonë ndryshe
për vizitat n’terren shtigjeve t’trishtit
ku liria etur për më shumë diell
e dyzuar hante gratë dhe burrat
më të mirë n’muzgun ogurzi
e fëmijtë shtatore acari i mbillte
në mes të maleve ende pa e gëzuar
jetën në tokën e djegur me plumb
e larë n’ gjak
erën e shkrumit të qiellit Kosovë
një dhimbë që i fale shumë dashni
pikëllim akullnajash ua hapa derën
lotëve sot
sa keq mike t’jesh pa Ty…
