Nga: Pirro Minella
….Kishte vite e vite qe rikthehej ne qytetin e tij dhe nuk merrte guxim te shkelte ato rrugica aq te dashura dikur per te. Ku gumezhinte jeta, new cdo moment ne cdo hap, vetem “miremengjes”, “si i ke nga familja”, vetem buzeqeshje dhuronte pa fund.
Por kete vjeshte ashtu si pemet qe rrezuan gjethet e tyre edhe ai beri “kembe” ne lagjen e vet.
Por sa dhembje ndjeu, ne shpirtin e vet. Nje qetesi hakmarrese per ate jete qe kishte bere diku.
Aty ndjeu dhimbjen qe e shtrengoi fort ne shpirtin e tij. I dukej sikur ishte teh thike dhe po i rihapte plagen e vjeter qe kishte zene korren e saj, si zmogu qe dikur mbulonte qytetin e tij. E shpo thelle ai teh, e hapi plagen me teper se sa ishte i preu tentakula te reja jete qe e lidhnin me ate lagje.
E ndjeu veten te vetmuar ne lagjen e tij, sa dhembje ndjeu e krahasoi me netet e ftohta acar te qytetit te tij nen ulerimen e erese qe vinte nga Krasta qe i fershellente ne vesh dhe ja mpinte mendimet .
Po ndjeu thelle dhembjen e zemres se vetmuar te tij. Cdo gje e dhimbshme dhimb shume ate po provonte ate mengjes ne mes te laghjes se tij. Cdo gje aty qe e rrethonte dhimbte e shtonte dhimbjen edhe trishtimi i asaj dite gri pa ngjyre pa ritem.
E ndjeu dhimbjen, ate dheimbje qe therr ne shpirt pa meshire si kosa qe kosit cdo gje qe gjen para.. I ngurtesoi ndsjenjat, i beri te ftohta kallkan mbase edhe per dike qe tenton ti afrohej kohet e fundit.
…Dhemb fuqishem dhimbja e perjetuar tere jeten. Zvarre mori rrugen e harrimit nga lagjia e vet edhe rrugicat duhet ta harronin ate, jo me njerezit qe nuk ishin me……
