PËR TURPIN E POPULLIT TIM
(13 tetor, 2018)
Në vendin ku liria të ha jetën
hija gogol të futet nën lëkurë
leqet t’ dridhen nga trishti
n’pasiguri as deri n’ mesditë
t’ ngrohë dielli
e terri prajshëm kapërdinë krimin
prapa perdeve netëve sketerrë
nga sy hijenash që përgjojnë
edhe n’ telefon e thyejnë
“paswordin” enkriptojnë
adresa e dekonstruktojnë
palcën e frymëmarrjes Njeri
jam vrarë ç’moti në shipirt
e ndjej hiq më pak se mëni
T’ padijeshmit qindkëmbësh
synojnë fronin e Zotit blu
kaluar mbi këmbët e huaja
t’uritur hanë jashtqitjen e tij
gërmojnë n’ plagët e dhimbave
dje pa rrenqethje
Për turpin e popullit tim
dele strehuar n’ heshtjen
e marrë mumje
më përcëllonë tëmthi
nuk kam frikë ta them
por fjalët më nuk kanë kuptim
veshur me ligësinë lakmi
as me hijet e veta flasin
plangprishësit blue e verdhë
Në tokën e hijenave
asgjë gjason me botën
njeri as me tharmin e saj
njelmët e ëmbël veç pelim
nuk e di pse nuk po m’pëlqen
ma ta dëgjoj fjalën liri
as kumtin e saj
shëmtinë e popullit tim sot…
