(Babait të rënë
në Masakrën e Izbicës,
28 Mars 1999)
E pashë babain.
Nuk ishte ëndërr,
– është e vërtetë.
Diku rrëzë malit,
atje, në Izbicë
në çdo pranverë
Lule të Kuqe
prush kanë për të çelë.
Në çdo kurorë lulesh
shoh fytyra martirësh
Të shoh ty, o Babë!
Ato ditë të marsit
ëndërroje shumë lirinë.
Fort i gëzoheshe
Bubullimave të NATOS
e doje, si Përendinë,
e quaje shpëtimtar,
Zot në Qiell e mbi Tokë.
Sa herë më rrok malli
për buzëqeshjen tënde të munguar,
fjalët tua në zemër mbijnë,..
Babë, sa shumë e deshte atdheun,
sa shumë dëshiroje lirinë!
Shpresë pate e lutje i bëre Zotit,
Ato ditë të rënda, rrëzë Lisave,
buzë Malit që t’ia bënte gjyqin,
që fort ta ndëshkonte
pushtuesin që vriste, që shkatërronte…
Trojet e njerëzit, si ty të pafajshëm,
t’i mëshironte e rrezet e lirisë,
si rreze dielli të shpërndaheshin
n’atdheun e djegur nga Bisha e sëmurë.
Le të gëlltitet nga toka,
se Agu i Lirisë po vie!
Fjalët tua edhe sot në veshë më tingëllojnë,
thoshe: lum ai që qëndron
edhe dheun nën këmbë kur ia gërrmojnë,
Lum ai që stuhisë i bën ballë,
Lum ai që vdes në kambë…!
E unë, Babai im i mirë
mbrëmjeve të vona
mbetem duke u lutur
e bashkë me muzën
duke kënduar për Lirinë
që veç e ëndërruam…
