Ali Hertica
Nëse sistemi ynë aktual politik i demokracisë nuk është në gjendje të zgjidhë problemet tona komplekse sociale dhe përkundrazi të inkurajojë sjelljet politike, krenarinë politike, polarizimin dhe populizmin, cila është alternative. Në pjesën të hapësira për reflektim ku kemi arritur në një reflektim të madh: kërkimi ynë për ‘një formë alternative të këshillimit politik që, përtej luftës midis vizioneve partizane dhe premtimeve, frymëzon besimin në vetvete përmes metodës së tij’ përqendrohet në teoria dhe praktika e mundshme e demokracisë diskutuese.
Demokracia e diskutueshme është një demokraci e qytetarëve, por jo në interpretimin populist të ‘demokracisë së drejtpërdrejtë’, por si një formë zyrtare e dialogut demokratik që frymëzon besimin përmes metodës së saj praktike: politika nuk duhet të organizohet më si një luftë midis ideologjive të vjetra politike ose brenda kufijve të vjetër historikë gjeografikë, por si një proces i vazhdueshëm konsultimi për tema asnjanëse (siguria shoqërore, energjia, ushqimi, transporti,…) për të cilat qytetarët dhe shoqëria civile zgjedhin moderatorët e tyre dhe në të cilat ata pastaj debatojnë me njëri-tjetrin. Për të ngjallur besim, ai debat duhet të jetë i organizuar në atë mënyrë që njëkohësisht të ballafaqohet dhe emancipohet dhe të mos lejojë më zona të rehatisë. Por për shkak se kurrë nuk mund të tregohet se cila formë e saktë e këtij procesi konsultimi duhet të jetë, besimi nënkupton gjithashtu mundësinë e konsultimit për formën e këtij debati politik vetë. Prandaj demokracia diskutuese është një formë e demokracisë që jo vetëm debaton mbi përmbajtjen në një mënyrë frymëzuese të besimit, por gjithashtu mban një proces të përhershëm të diskutimit në lidhje me metodën e vet.
Duke u bazuar në esetë e mëparshme në këtë seri, unë shtjelloj argumentimin për domosdoshmërinë dhe mundësinë e një demokracie diskutuese në tre tekste. Në tekstin e mëparshëm të kësaj serie (Poshtë me demokracinë (si një konflikt i civilizuar)) kam argumentuar gjerësisht pse sistemi ynë aktual politik i demokracisë, bazuar në politikën dhe zgjedhjet partiake, dhe i organizuar brenda shtetit të kombit, nuk është në gjendje të kapërcejë kompleksitetin. të adresojmë problemet tona shoqërore në një mënyrë frymëzuese dhe efikase, jo vetëm sepse vetë sistemi dështon, por edhe sepse nuk lejon ose inkurajon kritika kuptimplote dhe më mirë sjellje jo të sjellshme politike, krenari politike, polarizim dhe stimulon populizmin. Në këtë tekst të dytë unë formuloj vizionin tim mbi parimin themelor të demokracisë diskutuese dhe propozoj një interpretim të mundshëm praktik të tij. Por një interpretim praktik nuk është i mjaftueshëm, sepse mundësia e demokracisë diskutuese nuk përmbahet vetëm në ‘fizibilitetin’ e saj praktik, por gjithashtu dhe mbi të gjitha në gatishmërinë e përbashkët në shoqërinë tonë që në parim do të mundësonim demokracinë e diskutueshme në praktikë. për të bërë Kjo është arsyeja pse unë do t’i jap fund rezervimeve të mia për demokracinë diskutuese me një pjesë të tretë që pason, e cila reflekton në atë gatishmëri (të mundshme) të përbashkët, bazuar në idenë e solidaritetit.
Demokracia diskutuese është një teori normative, ose kështu një teori se si demokracia “duhet të jetë” ose “mund të jetë”. Të gjithë përkrahësit e idesë bien dakord se “politika është më shumë sesa një konkurs i nxitur nga vetë-interesi i vendosur si negocim dhe bashkim (” bashkim “) i interesavedhe se “vendimmarrja demokratike duhet të jetë rezultat i një debati të arsyeshëm, publik dhe gjithëpërfshirës në të cilin qytetarët mund të marrin pjesë lirshëm dhe në mënyrë të barabartë. Ekzistojnë mendime të ndryshme akademike se pse kjo dhe sa demokraci diskutuese është “më shumë” sesa konkurrenca, por të cilat në të vërtetë nuk kundërshtojnë njëra-tjetrën, por përkundrazi bazohen në referenca të tjera. Motivimi im është i bazuar në një këndvështrim etik. Në tekstin e tretë të kësaj serie (nuk ka asnjë logjikë (të problemeve komplekse sociale).Unë argumentova se kompleksiteti i sfidave tona shoqërore është i tillë që askush nuk mund të pretendojë autoritet politik ose shkencor në dhënien e kuptimit të këtij kompleksiteti. Nuk është vetëm logjika e brendshme e sistemit tonë të demokracisë përfaqësuese që dështon.
